Hier sta ik boven op de ladder, met onder me de eerste 27 portretten van vrouwen uit het honderd dagen project. Ik ben in het atelier van Helga Kos, mijn tekenjuf en collega. Zij deed de Artist’s Way bij mij, ik volgde lessen bij haar, samen gaven we workshops. We kijken naar mijn portretten.
Vroeger zaten de stemmen van de leraren uit de academietijd in mijn hoofd. Ze klonken streng en vaak afkeurend, misschien omdat was ik te jong was om goed te luisteren of te filteren. Nu hoor ik tijdens het schilderen vaak de stem van Helga Kos. Als het mislukt bijvoorbeeld en ik dreig wanhopig te worden, hoor ik ‘dit is een fijn punt, nu kan er iets nieuws gebeuren, het is toch mislukt dus je kunt nu alles doen wat je wil.’ Haar stem is ondersteunend en nieuwsgierig.
Ik begon dit project omdat ik me ergens in vast wilde bijten, mijn onrust zocht een uitweg. Ik wilde veel maken, oefenen, leren. Dat is gelukt. Bijna dagelijks zit ik te schilderen. En al heb ik mezelf iets meer dan honderd dagen tijd gegeven, ik ga voorlopig stug door. Maar welke kant gaat het op? Welke portretten vind ik goed en waarom? Het is heerlijk al die enthousiaste reacties op de sociale media en dat houdt me ook gaande, maar het is ook verwarrend, soms raak ik mijn eigen blik kwijt.
‘Je legt soms te veel uit. Dat is niet nodig’ zegt Helga aan het eind van ons gesprek ‘Misschien doe je te veel je best.’ Vinger op de zere plek. Ik wil het niet horen en tegelijk is het alsof er een lampje gaat branden in mijn hoofd. Juist wat ik aan het leren ben, meer details, langer doorwerken aan iets, kan een valkuil zijn. Ik weet precies wat ze bedoelt. Ik wil het schilderen serieus nemen, er tijd voor maken, het mijn volle aandacht geven. Maar als het te serieus wordt, wordt het saai of star, verliest zijn vonk.
Vol nieuwe energie loop ik naar huis. Meer spelen dus. Grotere kwasten, groter papier, misschien soms wat omber mengen door het blauw. De gezichten zien als landschappen met dalen waar de ogen zitten, heuvels bij de wangen, de neus als een bergketen en een gapend gat voor de mond. Voorlopig kan ik weer door.
Nog 73 portretten te gaan. Mensen vroegen de afgelopen weken of de schilderijtjes te koop zijn, ja zeker! Maar ze worden pas verkocht als de serie klaar is, dus graag nog even geduld.