Gelukkig dat mijn tekenlerares Helga Kos mij wees op de expositie in het Gemeentemuseum in 2017. Ik had de schilderijen van Alice Neel nog nooit in het echt gezien. Binnen een week ben ik twee keer gaan kijken. Ondanks dat haar werk kleurrijk en speels is, is er ook verdriet en tragiek voelbaar in haar werk. Haar portretten lijken te leven.
Alice trok zich niets aan van de mode in de wereld of in de kunst van haar tijd. Ze schilderde in haar huiskamer portretten van mensen die ze kende of ontmoette. Haar leven en haar kunst liepen door elkaar. Pas laat in haar leven kreeg ze de erkenning die ze verdiende.
Whether I’m painting or not, I have this overweening interest in humanity. Even if I’m not working, I’m still analyzing people.
Alice Neel