Als ik niet oppas, verandert mijn atelier in een rommelhok. Het is net zoiets als snoeren die, zodra je ze opbergt, altijd een manier vinden om zich met elkaar te verstrengelen. Gelukkig heb ik sinds kort een schoonmaakster en liggen er opdrachten wachten. Dat helpt me om toch steeds weer ruimte te maken om te schilderen.
De foto voor mijn laatste opdracht is zo mooi, dat ik tijd nodig had om moed te verzamelen. Het gezin heeft zich rond de tafel verzameld en iedereen kijkt in de lens. Het geeft mij een gevoel dat ik eigenlijk alleen ken uit boeken. Oude meisjesboeken waarin vader streng maar lief is en moeder truien breit. Waar jongelui naar fuiven gaan en meisjes bakvissen genoemd worden.
Tijdens het schilderen draai ik een tijd om de hete brij heen. Ik schilder de gordijnen en teken een glinster patroontje. Ik besteed extra aandacht aan het kleed op tafel. Maar uiteindelijk moet ik er toch aan geloven, proberen de levendigheid en de sprankeling in de ogen te vangen.
Eén voor één komen ze tot leven. Ieder met een eigen karakter. Vader die liefdevol het kleintje in bedwang houdt. Moeder die net nog moest lachen om een geintje van haar dochter. Ik stel me voor hoe de fotograaf moeite heeft om iedereen stil te krijgen. Hoe er gelachen wordt en kinderen elkaar schoppen onder de tafel. En meteen na het klikken van de sluiter, komt iedereen in beweging en is het moment voorbij.