Etel Adnan (1925-2021) groeide op in Beiroet als kind van een Grieks-orthodoxe moeder en een islamitische vader en leefde tussen verschillende talen en culturen. Ze sprak Frans, Engels, Grieks en Turks en woonde in Parijs, Beiroet en Californië.
Ze was filosoof, dichter en later in haar leven ook schilder. Tijdens een filosofiecollege dat ze aan een kunstinstelling gaf, vroeg iemand of ze zelf ook beeldend werk maakte. “Nee, dat kan ik niet, mijn moeder zei dat ik onhandig was” zei ze. “En jij geloofde haar?” was de wedervraag en vanaf dat moment begon ze met schilderen. Haar kleuren en vlakken zijn bijzonder eenvoudig en helder. Ze hebben een levenskracht die ontroert.
Etel was dol op bergen. Er was een berg, die ze vanuit haar raam in San Francisco dagelijks zag, die ze haar beste vriend noemde. Hij inspireerde haar tot veel schilderijen en wandkleden. Op de vraag of haar schilderwerk a-politiek is, reageert ze als door een wesp gestoken:
Even my lyrical, geometrical paintings are political. My writing is political because words are very social and I suffer from what goes on in the world. But I also love life and the world. So my paintings say: even if things are bad we have to stay happy. That is political, that is victory, resistance is to be happy. And I am happy when I am painting.
Etel Adnan
In een ander interview met Hans Ulrich zegt ze:
I would love to have an elephant in my garden, its is more extraordinary than any work of art.”
Etel Adnan
De eerste quote komt uit dit gesprek met Etel Adnan uit 2015 (tien minuten ongeveer)
De tentoonstelling Kleur als taal in het Van Gogh Museum met beeldend werk van Etel Adnan is nog te zien tot en met 4 september 2022. Etel heeft de tentoonstelling wel mee helpen inrichten, maar helaas niet meegemaakt, omdat ze eind 2021 op 96 jarige leeftijd overleed.