Fré Dekkers ken ik al mijn hele leven en ik ben haar steeds meer gaan waarderen. Omdat ik zoveel verschillende versies van haar heb meegemaakt is het lastig om haar kort te beschrijven. Ik zie de vrolijke kleuter die toneelstukjes bedacht en iedereen de oren van het hoofd kletste, het kind dat probeerde onzichtbaar te zijn, de boze puber die vond dat alles anders moest, de kraker die tot de ochtenduren over de zin van het leven filosofeerde, de fotograaf die meereisde met het circus.
Na haar dertigste begon het leven lichter te worden, de dingen vielen langzaam op zijn plek. Ze startte haar eigen bedrijf en daarin kwam alles samen, beeldend werk, coaching en later ook de Artist’s Way trainingen. Soms kan ik bijna niet geloven met hoeveel enthousiasme ze voor een groep staat, terwijl ze vroeger te verlegen was om haar vinger op te steken in de klas en zich een grijze muis voelde.
Liefde voor mensen is een rode draad. Als puber wist ze al dat vriendschap het leven glans en zin geeft. Zowel in haar portretten als in haar rol als trainer probeert ze de essentie van mensen te vinden. Hun ware gezicht. En ook in deze serie van 100 vrouwen is dat wat haar drijft.
Het begon in Coronatijd, toen iedereen zat te mopperen en er weinig te beleven viel. Ze stortte zich vrolijk in een nieuw avontuur: “100 dagen vrouwen tekenen”. Het werd twee en een half jaar lang portretten schilderen, onderzoek doen en verhalen schrijven. Het was een hele klus, maar die lichtheid van het begin is in de hele serie voelbaar.
“Waarom blauw?” vroeg ik haar. Het werd even stil. Daarna herinnerde ze me aan het blauw van de schemering dat ze een jaar lang schilderde voor haar eindexamen van de kunstacademie. Een onmogelijke opgave, want die kleur is zo intens dat ze niet na te schilderen is, maar daar gaat volgens haar kunst over, iets nastreven waarvan je weet dat het onmogelijk is en daar toch mee doorgaan.
“En waarom vrouwen?” Er volgde een lang verhaal, kort samengevat is het gewoon tijd dat vrouwen net zo veel waardering krijgen als mannen in de hoop dat ze op een dag als mens worden gezien en behandeld en niet in de eerste plaats als vrouw.
Als puber vond ik vrouwen stom, mijn favoriete kunstenaars en wetenschappers waren mannen, de meeste vrouwen zorgden en zeurden. Maar ik ben zelf een vrouw, dus dat was moeilijk. Met ieder portret dat ik schilderde, voelde ik me meer en meer tevreden dat ik een vrouw ben.
Fré Dekkers
Kijk hier naar portretten en plantentekeningen door Fré Dekkers: https://fredekkers.nl/
Lees meer over de Artist’s Way trainingen die ze geeft: https://theartistsway.info/
Luister hier naar een podcast van Arie Boomsma met interview met Fré Dekkers over de Artist’s Way
Met dank aan Eva Beerekamp die de foto maakte die als inspiratie diende.