Midden in mijn zomerstop, op 15 juli 2021, overleed Gloria Richardson, op 99 jarige leeftijd, in haar slaap. Ik had nooit van haar gehoord, terwijl ze een belangrijke leider van de burgerrechtenbeweging in de VS was. Ze was militant en heeft zich tot haar negentigste ingezet voor mensenrechten. Zelf kwam ze uit een familie die het relatief goed had en ze studeerde sociologie. Maar toen haar vader een hartaanval kreeg en overleed omdat er geen medische zorg in de buurt was, werd duidelijk hoe rassenongelijkheid een zaak van leven en dood kan zijn.
Tijdens de beroemde March on Washington for Jobs and Freedom in 1963, stond ze naast Malcolm-X op het podium. Ze kreeg alleen de kans om ‘Hello’ te zeggen, voordat de microfoon haar werd afgenomen. Zelf noemde ze in een interview haar kleding als mogelijke reden dat ze niet de kans kreeg te spreken (al was dit haar wel beloofd). Er was gezegd dat ze geen spijkerbroek mocht dragen. Die droeg ze juist vaak om solidair te zijn met de arbeiders voor wie ze opkwam. Als compromis had ze die dag een spijkerrok aangedaan.
Ze was ook omstreden omdat ze als één van de eersten zich tegen geweldloosheid uitsprak. Ze vond dat je het recht hebt je te verweren als je wordt aangevallen. Er is een beroemde foto waarin ze de bajonet van een soldaat van de National Guard wegduwt.
I wasn’t afraid, I was upset. And if I was upset enough, I didn’t have time to be afraid.
Gloria Richardson