Rond mijn 26e las ik de dagboeken van Etty Hillesum en gaf ze mij de moed om te leven. Ze was ongeveer mijn leeftijd en niets menselijks was haar vreemd. Ze worstelde met het creatieve proces, met haar hartstochten en zocht naar de zin van het leven. De dagboeken zijn tijdens de tweede wereldoorlog geschreven, maar het onderwerp van haar schrijven was eerder haar persoonlijke ontwikkeling dan de gebeurtenissen in de buitenwereld, al hield ze zich daar niet schuil voor. Ze ging vrijwillig naar Westerbork en stierf in 1943 in Auschwitz. Een wijs mens, een voorbeeld, een leraar.
Men moet ondanks de vele mensen, de vele vragen, de veelzijdige studie, altijd een grote stilte met zich meedragen, waarin men zich steeds terugtrekken kan, ook temidden van het grootste gewoel en midden in het intensiefste gesprek.
Etty Hillesum
Een aantal jaren geleden schreef ik ook een stukje over Etty Hillesum.
Met dank aan het Etty Hillesum centrum.