We waren allemaal verliefd op Kate Bush (1958), ook de jongens. Ze was stoer en feeëriek tegelijk. Ze had een stem zoals we nog nooit hadden gehoord. Ze betoverde ons en nam ons mee naar een sprookjeswereld. Bij jazzballet probeerden we haar bewegingen na te doen. Een kruising tussen klassiek ballet, mime en moderne dans.
De vader van een vriendinnetje was in 1979 zo gek om ons vanuit ons Limburgse dorp naar een concert in Amsterdam te nemen. Wij wisten toen niet dat dit haar enige tournee ooit zou zijn. Kate had als eerste een draadloze microfoon, zodat ze haar handen vrij had om te dansen. Ze zong de sterren van de hemel en maakte van ieder lied een kleine theatervoorstelling. Het was een show zoals ik daarna nooit meer heb gezien.
Kate Bush was de eerste vrouw die met haar zelf geschreven lied in de Engelse top 40 kwam. Ze begon met het schrijven van liedjes toen ze dertien was en is dat altijd blijven doen. Ze vermijdt publiciteit, omdat ze de tijd vrij wil houden voor de muziek. Haar albums laten soms jaren op zich wachten, maar de fans blijven geduldig.
Wat me raakt in zeldzame interviews is hoe ze met een zachte stem en dat heerlijke Britse accent heel precies zegt wat ze wil of vindt, zonder aarzeling. Het creatieve proces gaat altijd voor, roem komt is nooit een doel op zich. Het maakt haar niet minder beroemd. In 2014 gaf ze voor het eerst in 35 jaar weer een serie concerten, 75.000 kaartjes waren in een kwartier uitverkocht.
It is not about winning. Winning immediately suggests a kind of ego based situation. And when you’re dealing with music, that’s not important. What’s important, is what works for the song, for the music.
It doesn’t matter whose idea it was. What matters is the song at the end of the day.
Kate Bush
Als je echt terug in de tijd wil, kijk dan hier naar Kate Bush in de Efteling in 1978