In het midden wilde ik even stil staan. Nummer vijftig moest een bijzondere vrouw zijn. Maar wie? Het bleek eenvoudig en voor de hand liggend: mijn moeder. De eerste vrouw in mijn leven, mijn eerste voorbeeld, mijn eerste inspiratiebron, de vrouw uit wie ik ben ontstaan.
Pas na mijn dertigste drong het tot me door dat ze al een leven had voordat ik er was. Ik hou van dit portret waar ze twintig is, net voor haar huwelijk nog voordat ze aan het ouderlijke huis ontsnapte. Het avontuur begon en ze stond op het punt haar plek in de wereld te veroveren.
Mijn moeder wilde jong kinderen. Op haar zevenentwintigste woonde ze met drie kleintjes en haar man in een dorpje in Limburg. Dat dorp, dat was voor ons, voor de kinderen. Voor mijn moeder (en voor ons als pubers) was het saai, al sloeg ze zich er dapper doorheen. Ze ging werken in de bibliotheek (elke week nieuwe boeken mee naar huis!), maakte bijna al onze kleding zelf en volgde alle creatieve cursussen die er in de omgeving te vinden waren.
Als kind was ik soms geïntimideerd, zo krachtig en vol energie als ze was. Mijn moeder wilde ons beschermen tegen al het kwaad, wat het kwaad eigenlijk vooral aantrekkelijk maakte. Als puber heb ik mij hardhandig losgemaakt. Ik wilde mijn eigen weg gaan, daarin lijken we op elkaar.
Als mensen soms verzuchten dat ze ergens te oud voor zijn, vertel ik trots over mijn moeder. Hoe ze rond haar veertigste naar de kunstacademie ging, rond haar vijftigste opnieuw begon in de stad en een groot huis verbouwde, rond haar zestigste trouwde met haar tweede grote liefde en hoe ze rond haar zeventigste in een droomhuis in Frankrijk ging wonen, waar ze in haar atelier haar mooiste werk maakte. Nu, rond haar tachtigste, mag ze van zichzelf eindelijk rustig aandoen. Lezen, wandelen en schrijven aan een boek over haar werk en leven.
Ik word geïnspireerd door het verborgene, dat wat een ongekende rol speelt in het leven. Een steen die wordt gespleten openbaart iets dat miljoenen jaren verborgen was. De onzichtbare ritmische energie in de natuur fascineert me.
Ine Schoots
In 2013 schreef ik ook een kort stukje over wat ik heb geleerd van mijn moeder.