Nico (Christa Päffgen, 1939-1988) leerde ik kennen via The Velvet Underground. Een mooie mysterieuze vrouw met zware stem en een Duits accent. Ze was ook model en actrice en werkte onder andere samen met Andy Warhol, Fellini en Lou Reed. Er wordt gezegd dat die laatste zo jaloers was op haar geliefden, dat hij haar uit de band zette. Na haar tijd bij The Velvet Underground verfde Nico haar blonde haren, waar iedereen zo van hield, donker en schreef ze haar eigen liedjes.
Midden jaren tachtig kende ik iemand die zo gek op haar was dat zijn wc vol hing met haar foto’s en LP hoezen. We zagen haar optreden in Tivoli in Utrecht, helemaal alleen op het podium met een harmonium. Plechtige muziek, het deed me denken aan een sjamanistisch ritueel.
Ze was zwaar verslaafd aan heroïne in de latere periode van haar leven en stierf jong. Maar volgens haar zoon moeten we haar niet als tragisch herinneren. “She was an artist and a gypsy”
“Regrets? I have no regrets. Except that I was born a woman and not a man.”
Nico