Voordat Nicolien Mizee (1965) een gevierde schrijfster was, had ze last van depressies en angsten. Ze vond het moeilijk om haar plek in de wereld te vinden. Misschien wel mede daardoor, beschrijft ze de wereld en mensen met een vlijmscherpe, analytische blik. Haar observaties zijn vaak ontluisterend, grappig en ontroerend.
Ik vond het een verademing om haar boeken te lezen, ik bleek niet de enige te zijn die worstelde met dingen die anderen vanzelfsprekend vinden. Er was iemand die er woorden voor had en er op een droge en heldere manier over schreef. In haar eerste (en misschien wel leukste) roman ‘Voor god en de sociale dienst’ lijdt ze bijvoorbeeld onder het arbeidsethos van de mensheid. Er lijkt een diepgeworteld geloof dat we allemaal moeten willen werken. En als je dat niet voelt, en daar niet naar wil streven, is er iets mis met je. Maar waarom eigenlijk?
Het mooiste dat ze gepubliceerd heeft, vind ik persoonlijk de Faxen aan Ger, brieven aan haar voormalige leraar Ger Beukenkamp. Jarenlang schreef ze bijna dagelijks lange verhalen aan Ger waar hij zelden op antwoorde. Ze zijn zo openhartig, slim en grappig, dat ik soms jaloers ben op die man. Maar gelukkig zijn ze nu uitgegeven en kan iedereen meelezen.
Het verlies van de eigen zinnen is geloof ik het ergste wat er bestaat, zeker als je in staat bent om dat zelf waar te nemen, maar ik kan niet ontkennen dat ik me daarna nooit meer zozeer mezelf heb gevoeld als in die tijd, en de jaren daarna heb ervaren als een concessie aan de buitenwereld.
Nicolien Mizee
Luister hier naar een gesprek van Pieter van der Wielen met Nicoline Mizee in het radioprogramma Nooit meer slapen.