Terwijl ik dit schrijf, zie ik vanuit mijn ooghoeken het stripje dat ik dertig jaar geleden van Nynke kreeg. Een figuurtje kijkt verdrietig, maakt daarna een foto en kijkt dan blij. Een belangrijke reminder voor mij: als je je niet goed voelt, ga dingen maken, dan gaat het beter.
Nynke is naast striptekenaar ook schrijver en beeldend kunstenaar. Ze schreef het beeldverhaal ‘Weg‘ dat in 2019 werd uitgegeven. Een verhaal over het zwijgen rondom de zelfmoord van een jeugdvriendinnetje. Geen lichte kost, maar geschreven en in beeld gebracht precies zoals Nynke is: nuchter, grappig en met diepgang.
Onze ontmoeting
Het was 1986. Een vriendin van mij belde en vroeg of ik mijn zolderkamer wilde verhuren aan een kennis van haar. Die zolder stelde niet veel voor. Alles was oud en vies, de wind gierde door de kieren in het dak en er lag nog troep van oude bewoners, maar ook in die tijd was er woningnood. Het huis was gekraakt en dus bijna gratis. Impulsief als ik was, zei ik dat ze langs mocht komen.
Het was winter, ik zat in de woonkamer, waar de enige gaskachel loeide. Het sneeuwde, Nynke kwam verkleumd de trap op. Ik had me mentaal voorbereid. Deze keer zou ik het zakelijk aanpakken en goede afspraken maken. Ik had in het verleden genoeg gedoe gehad met mensen in kraakpanden. Ik zou die avond niets beloven, zodat ik er nog zonder probleem vanaf zou kunnen zien.
Maar zodra Nynke de trap op was geklommen, haar jas, handschoenen, sjaal en muts had afgepeld en de poes aaide, voelde ik me verwant met haar. “Wil je een glas whiskey?” Hoorde ik mezelf zeggen. Ze zei ja. Later die avond hebben we nog patat gehaald bij de snackbar om de hoek. Lachend en struikelend door de sneeuw.
Believing mirror
Zakelijke afspraken hebben we nooit gemaakt. Ze is gewoon in het zolderkamertje getrokken tot ze een paar maanden later een huis in Amsterdam vond. Een jaar later hielp zij mij aan een kamer in Amsterdam, in een oude school aan de Prinsengracht, waar we in de gymzaal onder de naam Zeppelin exposities organiseerden. We schreven artikelen voor het NRC over ‘illegalen’ en we deden samen in 1997 voor het eerst de Artist’s Way.
We zijn nog steeds vrienden. Meer dan dat: Nynke is voor mij, wat Julia Cameron een believing mirror noemt. Iemand die jouw kwaliteiten weerspiegelt, die je aan je ware aard herinnerd en je stimuleert om je dromen waar te maken.
Vroeger dacht ik dat ik alleen kon werken als ik een atelier en zeeën van tijd had. Maar ook met twee kleine kinderen heb ik heb ik mooie tekeningen gemaakt. Soms diep in de nacht, aan de keukentafel.
Nynke Kuipers
Hier kun je het werk van Nynke Kuipers zien.