Hij wil me de opdracht persoonlijk geven. We spreken af in een cafe bij mij om de hoek. Dat mocht toen nog, zo lang is het al geleden. Met duidelijke voorpret opent hij zijn laptop. ‘Het is heel anders dan je tot nu toe hebt geschilderd’, zegt hij. Hij laat een foto zien van zijn grootouders. Het is ergens in de jaren 70 vermoed ik. De foto is vaag. Het wordt een lastige klus. Maar het tafereel steelt meteen mijn hart, dus ik zeg zonder aarzeling ja.
De tekening op het doek verschijnt haast vanzelf. En dan zijn er de strepen van die trui, die springen in het oog. De eerste opzet is er vrij snel. Half getekend en half geschilderd. Pas veel later zie ik dat het schilderij in die fase misschien wel op zijn mooist is.
Het keukentje
Maar ik ben onderweg en wil verder. Hoe breng ik deze liefde in beeld? En hoe krijg ik die zachte genietende uitdrukking in haar gezicht? Ik draai er omheen, ik schilder het keukentje in de achtergrond. Dat geeft precies de alledaagse sfeer die recht doet aan deze hemelse omhelzing. En al schilderend, lijken de mensen van de foto steeds dichterbij te komen.
De opdrachtgever is blij met mijn eerste opzet. Aarzelend vraagt hij of hij een idee mag opperen. Zou het niet mooi zijn als de linkerkant ook helemaal één kleur is?
Kill your darlings
Ik twijfel. Dat keukentje met de het oude fornuis en die pannen aan de muur. Dat is precies wat het schilderijtje nodig heeft. Wordt het anders niet te heilig? Maar ik word ook nieuwsgierig. Alle aandacht voor de voorouders, voor de omhelzing, dat is ook spannend.
Met een beetje pijn in mijn hart schilder ik in een paar minuten alles weg: de pannen, de koffiemolen, de vale tegels. Het werkt. Nog een paar details en nog dezelfde dag is het klaar. Mijn angst was ongegrond. Het is niet heilig geworden maar liefdevol. Een innige omhelzing zoals we allemaal verlangen.