Na de kunstacademie werkte Rineke Dijkstra zeven jaar als freelance fotograaf voor grote tijdschriften. Omdat ze tijd wilde maken voor haar eigen werk, nam ze een sabbatical. Maar er gebeurde niets. Op haar laatste vrije dag, had Rineke een fietsongeluk en brak haar heup. Om te revalideren ging ze dagelijks zwemmen, direct erna maakte ze een zelfportret. “Door de inspanning was ik te moe om een pose aan te nemen en daardoor ontstond een natuurlijke houding”. Dat was het begin van haar vrije werk.
Haar foto’s worden vaak vergeleken met het werk van grote Hollandse meesters zoals Vermeer. Ze werd wereldberoemd door haar portretten van adolescenten op het strand. Ze gebruikt een grote, technische camera, waardoor er veel tijd en concentratie nodig is om een foto te maken. Dat doet iets met de mensen voor de camera.
In Londen stond ik onverwachts tegenover haar meer dan levensgrote foto’s van vrouwen met hun baby net na de bevalling. Ik stond te trillen op mijn benen. Liefde, trots, oerkracht, uitputting, kwetsbaarheid, allemaal in één.
Als ik een foto maak, weet ik zelf ook nooit precies wat er gaat gebeuren. Ik ga altijd uit van de mensen. Ik regisseer niet echt, ik probeer er uit te halen wat in hen zit.
Rineke Dijkstra
Er is een fijn interview met haar te horen bij Nooit meer slapen.