De opening van mijn expositie met schilderijen van mijn voorouders was gepland voor 15 maart 2020. Het was heerlijk om ernaartoe te werken, blijkbaar is het toch fijn een stok achter de deur te hebben. Samen met collega kunstenaar Nynke Kuipers hangen we op 9 maart de schilderijtjes op. Een puzzel waar we verrassend snel uitkomen. Tevreden kijk ik rond. De uitnodiging is weken geleden verstuurd. De ansichtkaarten zijn gedrukt. De drank zal ik vrijdag kopen, de dag van te voren.
En dan is er de corona crisis, er komt geen dag van te voren. Wat op maandag nog mogelijk lijkt, is twee dagen later absurd geworden. Ineens is het niet meer aan de orde, we hebben heel andere dingen aan ons hoofd. Schilderijen maken of exposeren lijkt een overbodige frivoliteit.
Maar frivool of niet, al snel besluit ik toch verder te schilderen. Ik heb het nodig, het leidt me af, het zorgt voor mijn mentale gezondheid. Misschien kan ik ook andermans voorouders schilderen? Ik opper het idee bij een paar mensen en binnen een week heb ik drie opdrachten.
Mijn eerste opdracht is de oma van Nynke. Een knappe trotse vrouw kijkt recht in de lens. Het blijkt een uitdaging, schilderen van andermans voorouders, maar het geeft een gevoel van verbondenheid en voldoening.