Het was avond en ik was alleen thuis. 13 jaar en op tv was de film Golven, gebaseerd op het boek van Virginia Woolf. Het verhaal beschrijft de dromen, verlangens en gedachten van zes mensen die rond een tafel zitten en op allerlei manieren verhoudingen hebben met elkaar. De film was verwarrend, maar vooral hartverwarmend. Het leek alsof iemand bij mij naar binnen had gekeken en heel precies alle chaos en verlangens liet zien die in mij leefden en waar ik geen woorden voor had.
Natuurlijk probeerde ik daarna haar boeken te lezen, maar ver ben ik nooit gekomen. Nu ik filmpjes over haar kijk en naar haar stem luister (er is één opname uit 1937.) weet ik dat ik te snel heb opgegeven.
Ze was niet alleen een belangrijk strijder voor vrouwenrechten en vrijheid van gender fluiditeit, ze was ook pionier in het beschrijven van de innerlijke wereld. Ze vond woorden waar andere mensen eerder zwegen.
Words are to blame, they are the wildest, freest, most irrisponsable, most unteachable of all things. Of course you can catch them and sort them, place them in a dictionary. But words don’t live in a dictionary, they live in the mind. … Consider how often in moments of emotion, when we most need words, we find none.
Virginia Woolf
Hier kun je luisteren naar de opname van de stem van Virginia Woolf uit 1937