Waarom had niemand me over deze geweldige schrijver, Zadie Smith, verteld? Dat dacht ik tijdens het lezen van Swingtime. Het is lang geleden dat een schrijver me zo heeft geraakt en tegelijkertijd vermaakt. De verhalen bruisen, ze is niets ontziend, ze is grappig en wijs. Geen wonder dat ze wereldberoemd is.
Mensen hadden me heus wel over haar verteld. Ik was gewoon te lui. Al twee jaar lag haar debuut White Teeth op een stapel boeken die ik echt nog een keer wilde lezen. Maar haar Engelse taal was pittig voor me. Soms moet ik haar zinnen twee keer lezen, niet perse omdat ze moeilijke woorden gebruikt, maar omdat ze onvoorspelbaar is en haar verhalen vaak onverwachte wendingen nemen. Maar als ik er eenmaal in zit, laat het me niet meer los.
Nu voel ik me als een kind in een snoepwinkel, ik heb pas twee van haar vijf romans gelezen en er zijn ook nog de essays en korte verhalen. Ook als mens is ze leuk. Haar zelfspot is een verademing. Op de vraag waarom ze schrijft, is haar antwoord dat het ‘just something to do’ is. De tijd hier op aarde moet je toch vullen. Maar dat betekent niet dat ze geen hoge eisen stelt.
“Resign yourself to the lifelong sadness that comes from never being satisfied.”
Zadie Smith
Lees hier Zadie Smith’s Ten Rules on Writing